صفات الهی در همۀ ما بالقوه موجود است. پرورش این صفات نقش مهمی در پیشرفت معنوی ما و ارتباط جدایی‌ناپذیری با اصلاح اخلاق و بهبود رفتارمان به طور مداوم دارد؛ به‌گونه‌ای که اعمال‌مان هر چه بیشتر کرامت و اصالتی را که خداوند در وجود همۀ انسان‌ها به امانت گذاشته است منعکس سازند. چنین خصوصیات معنوی با تمرکز بر خویشتن به دست نمی‌آیند بلکه از طریق خدمت به دیگران پرورش می‌یابند.
به هر میزان که آینۀ قلب و ذهنمان را با دعا، مطالعه و بکارگیری آثار مقدسه، کسب دانش، تلاش برای بهبود رفتار و غلبه بر امتحانات و مشکلات و خدمت به نوع انسان صیقل دهیم، به همان اندازه می‌توانیم صفات الهی را منعکس سازیم.تعالیم بهائی تأکید دارند که هر فرد مسئولیت رشد معنوی خود را بر عهده دارد. اگرچه موسسات به شکوفا شدن و جهت‌بخشی قوای افراد کمک می‌کنند و جامعۀ بهائی باید جَوی آکنده از مشورت صمیمانه و تشویق باشد اما امر به معروف و نهی از منکر و یا ارشاد و هدایت از سوی پیشوایان مذهبی در جامعۀ بهائی ابداً وجود ندارد. در نهایت، این خود فرد است که با مطالعۀ کلام الهی آگاهانه تصمیم می‌گیرد تا مسیر پیشرفت معنوی را مطابق فهم خود از احکام و تعالیم الهی بپیماید. هیچ یک از آنانی که در این مسیر معنوی قدم بر‌می‌دارند نمی‌توانند ادعای کمال داشته باشند. در عین حال، آن نوع نسبیت‌گرایی که پیروی از آرمان‌ها و اصول کاملاً مشخص را محکوم می‌کند نیز جایی در این میان ندارد. هر فرد بهائی موظف است روزانه تلاش کند تا همواره بیش از پیش معیارهایی را که حضرت بهاءالله تعیین کرده‌اند -هر قدر هم که دستیابی به آنها مشکل به نظر برسد- در رفتار خود منعکس سازد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر