مظاهر ظهور در آئین بهایی: پیامبران الهی، نقش، ویژگی‌ها و پیوستگی رسالت‌ها
مقدمه
در قلب الهیات بهایی، مفهومی بنیادین و منحصر به‌فرد وجود دارد که به آن «مظاهر ظهور» گفته می‌شود. این اصطلاح که شاید برای مخاطب غیر بهایی ناآشنا باشد، به پیامبرانی اشاره دارد که از سوی خداوند برای هدایت بشر فرستاده شده‌اند. از منظر آئین بهایی، این پیامبران الهی نه تنها بنیان‌گذاران ادیان جهانی‌اند، بلکه تجلی صفات خداوند در جهان انسانی به شمار می‌روند.
این مقاله تلاش می‌کند تا به معرفی عمیق این مفهوم، جایگاه مظاهر ظهور در جهان‌بینی بهایی، تفاوت آن‌ها با مفهوم پیامبری در دیگر ادیان، و اهمیت آن در وحدت ادیان بپردازد.
۱. تعریف مظاهر ظهور در آئین بهایی
در آئین بهایی، «مظهر ظهور» (Manifestation of God) به شخصی اطلاق می‌شود که تجلی الهی است و پیام خدا را برای عصر خود به انسان‌ها منتقل می‌کند. این افراد، حاملان وحی الهی هستند و میان خداوند نامتناهی و بشری محدود، واسطه‌ای ضروری و الهی‌اند.
برخلاف ادیانی که پیامبران را صرفاً انسان‌هایی صالح یا پیام‌رسانی ساده می‌دانند، آئین بهایی به مظاهر ظهور مقام والاتری می‌دهد: آن‌ها تجسم صفات خداوند بر زمین‌اند، اما نه خود خدا هستند و نه ذات او را دارند.
۲. مظاهر ظهور چه کسانی هستند؟
از نگاه بهاءالله، پیام‌آوران اصلی خدا در تاریخ بشر همگی مظاهر ظهورند. برخی از آن‌ها عبارت‌اند از:
حضرت ابراهیم
حضرت موسی
حضرت زرتشت
حضرت بودا
حضرت عیسی مسیح
حضرت محمد
حضرت باب (پیش‌درآمد آئین بهایی)
حضرت بهاءالله (پیام‌آور آئین بهایی)
آئین بهایی معتقد است که این مظاهر ظهور نه تنها در پیام، بلکه در ذات مأموریت خود هم‌راستا و هماهنگ‌اند. آن‌ها بر اساس نیازهای زمانی و فرهنگی بشر، پیام‌های متناسب با آن دوره را آورده‌اند، اما همگی از یک منبع الهی سرچشمه گرفته‌اند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر