خیابان لالهزار، نماد تاریخی و فرهنگی تهران، زیر فشار ساختوسازهای مخرب، نظارت ضعیف شهرداری و سوداگری اقتصادی در حال تخریب است.
مجوزهای غیرمسئولانه و خلأهای قانونی، امکان ایجاد پاساژهای عظیم تجاری را در قلب این بافت تاریخی فراهم کرده و زیرساختهای فرسوده را تحت فشار قرار داده است. در نبود نهادهای حافظ میراث و انگیزههای اقتصادی قوی برای تخریب، بناهایی مانند هتل لالهزار و سینماهای تاریخی در معرض نابودیاند.محله لالهزار، بهعنوان یکی از نمادهای تاریخی و فرهنگی تهران، تحت تأثیر مکانیزمهای معیوب ساختوساز، نظارت ناکارآمد و فشارهای اقتصادی در حال تخریب است. شهرداری تهران در دوران علیرضا زاکانی، به عنوان نهاد ناظر، با صدور مجوز برای ساختوسازهای مخرب و دریافت عوارض، خود به عاملی برای تخریب بافت تاریخی تبدیل شده است، در حالی که باید حافظ منافع عمومی باشد. این تناقض با خلأهای قانونی تشدید میشود؛ قوانین کنونی به مالکان اجازه میدهند با خرید و ادغام مغازهها، پاساژهای عظیم تجاری در قلب بافت تاریخی ایجاد کنند که نه تنها نمای تاریخی را نابود میکند، بلکه زیرساختهای قدیمی لالهزار را، که برای بارگذاریهای سنگین امروزی طراحی نشدهاند، تحت فشار قرار میدهد. این بارگذاری بیش از حد، مانند تحمیل بار سنگین بر دوش ساختمانی فرسوده، به تخریب تدریجی این خیابان منجر شده است. فشار اقتصادی ناشی از ارزش افزوده بالای تبدیل املاک تاریخی به تجاری، انگیزهای برای حفظ میراث فرهنگی باقی نگذاشته است. مالکان خصوصی به دلیل سود سرشار تغییر کاربری یا فروش به توسعهدهندگان، تمایلی به مرمت بناهای تاریخی مانند هتل لالهزار یا سینماها ندارند، و فقدان نهاد دولتی مشخص با بودجه کافی برای خرید و احیای این آثار، این مشکل را تشدید کرده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر